توسعه یک فضاپیمای تخصصی برای به زمین بازگرداندن ایستگاه فضایی بین‌المللی

به گزارش مجله خبری نگار/بهار،استفاده از فناوری‌های اثبات‌شده
تصمیم ناسا برای اعطای قرارداد به اسپیس‌ایکس تا حد زیادی به پیشنهاد این شرکت برای استفاده گسترده از سخت‌افزار‌های اثبات‌شده‌ی کپسول دراگون وابسته بود. با استفاده از یک پلتفرم موجود و قابل اعتماد، اسپیس ایکس می‌تواند زمان و هزینه‌های توسعه را به میزان قابل توجهی کاهش دهد و در عین حال، اطمینان بالایی از عملکرد فضاپیما داشته باشد.

با این حال، لازم به ذکر است که اگرچه USDV از میراث مشترکی با دراگون برخوردار است، اما حدود نیمی از اجزای آن کاملاً جدید خواهند بود. علاوه بر این، عملکرد حیاتی خارج کردن از مدار نشان‌دهنده‌ی جنبه‌ای کاملاً جدید از طراحی این فضاپیما است.

مانوری دقیق و حساس
هدف اصلی USDV انجام یک سری مانور‌های دقیق در هفته‌ی آخر عمر مفید ایستگاه فضایی است. برای دستیابی به این هدف، این فضاپیما حدود ۱۸ ماه قبل از توالی خارج شدن از مدار پرتاب خواهد شد و در پورت جلویی ایستگاه فضایی پهلو خواهد گرفت.

در حالی که ایستگاه فضایی به تدریج به سمت زمین نزول می‌کند، خدمه تا حد امکان برای حفظ مسیر آن در ایستگاه باقی خواهند ماند. با این حال، آنها در نهایت حدود شش ماه قبل از بازگشت نهایی، ایستگاه را ترک خواهند کرد.

هنگامی که ایستگاه فضایی به ارتفاع تقریبی ۲۲۰ کیلومتری می‌رسد، USDV یک سری مانور را در طول چهار روز انجام می‌دهد تا مسیر خارج شدن از مدار را تنظیم کند. سپس مانور نهایی بازگشت به جو انجام می‌شود تا اطمینان حاصل شود که ایستگاه فضایی در نقطه‌ای از پیش تعیین‌شده در یک اقیانوس خالی از سکنه وارد جو زمین می‌شود. این روش دفع با روش استفاده‌شده برای سایر فضاپیما‌های بزرگ مانند سایگنوس نورثروپ گرومن و کپسول باربری HTV ژاپن مطابقت دارد.

عصر جدیدی در دفع فضاپیما
توسعه‌ی USDV یک نقطه عطف مهم در تکامل استراتژی‌های دفع فضاپیما است. اسپیس‌ایکس با تکیه بر یک پلتفرم اثبات‌شده و ادغام فناوری‌های نوآورانه، آماده است تا یک راه‌حل قابل اعتماد و کارآمد برای خارج کردن ایستگاه فضایی از مدار ارائه دهد. این دستاورد نه تنها تخصص فنی اسپیس ایکس را برجسته می‌کند، بلکه نقش رو به رشد این شرکت را در شکل‌دهی آینده‌ی اکتشاف و مدیریت فضا نیز نشان می‌دهد. با پیشرفت صنعت هوافضا، درس‌های آموخته‌شده از پروژه USDV احتمالاً بر طراحی و توسعه‌ی فضاپیما‌های آینده تأثیر خواهد گذاشت و به عملیات ایمن‌تر و پایدارتر در مدار پایین زمین و فراتر از آن کمک خواهد کرد.